پـسـکوه پیرزهی

بر اساس مستندات تاریخی، قوم بلوچ یکی از اقوام اصیل ایرانی است.

که موطن اصلی آنها نیز مکران (نام قدیم بلوچستان) زمین ذکر شده است.

بلوچها در پیشینه تاریخی خود رشادتها و جانفشانیهای مختلفی را در

صفحه تاریخ کهن ایران زمین به ثبت رسانده اند و نام آوران بسیاری از قوم بلوچ در

پهن دشت ایران زمین خوش درخشیده اند.

در اینجا میخواهیم یکی از این دلاور مردان بلوچ را که نقش پر رنگی در ورود دین مبین

اسلام به ایران داشته است را معرفی نمائیم.

شاید اندک کسانی از این جریان تاریخی خبر دارند که در زمان (یزد گرد)شاهنشاه ایران،

وقتی سپاه اسلام سیل آسا رو به سوی ایران در حال پیشروی بود سپه سالار نامور ایران

«سیاه سوار »که بلوچ بود با قبایل همراه خود مسلمان شد و در پایان دادن به

حکومت ساسانیان نقش مهمی ایفا نمود و انتقام ستم هائی که این حکومت

بر بلوچها روا داشته بود، راگرفتند.

«ملک الشعرای بهار» تاریخ ایران را در قالب نظم در کشیده که به «شاهنامه نوبخت»

موسوم است. ایشان در شاهنامه ـی خویش نقاب از چهره ی این واقعیت برداشته اند که

سیاه سوار یک سردار بلوچ است. آنجا که هرمزان حاکم اهواز و یکی از سپه سالاران

بزرگ ایران نیکی های خویش بر سیاه سوار را اظهار میکند، خطاب به او می گوید:

تو بودی بلوچی نشسته براغ       نه چشمت جهان دیده بود و نه باغ

تنت رنجه از باد سوزان هند         دو دیده پر از خون چو دریای سند

پریشان و درویش و بی قوت زاد       فرو بسته مژگان ز خاشاک و باد

ز مکران من آوردمت پیش شاه        نهادم به سر ترگ و بر ترگ ماه

سیاه سوار در پاسخ به هرمزان میگوید:

خود ایدر گواه تو باشد سیاه          که دارد تن و جان و هستی ز شاه

سخن های نغز تو بی کم و کاست       گواهی دهم سر بسر بود راست

چنان چون بگفتی بلوچی بدم        که هرگز نبد آگهی از خودم

دوی بودم اندر بیابان و راغ          که جز ماه در شب نبودم چراغ

خوراکم گیاه و شکارم هژبر       سرم را هوا سایه بان بود و ابر

سریرم زمین تکیه گاهم به سنگ       یکی زندگانی سراسر به تنگ

نویسنده شاهنامه نوبخت جریان این واقعه را مفصلا بیان کرده و «سیاه سوار» را بلوچ گفته است.

در کتاب های دیگر تاریخی نیز از سیاه سوار رشادتها و کارنامه درخشان وی ذکر شده است.

در«اشاعت اسلام» مولانا حبیب الرحمن به نقل از شاهنامه نوبخت،ماجرای اسلام آوردن

سیاه سوار و همراهانش چنین آمده است:

«در مقابل مسلمانان فقط دو امپراطوری بودند: روم و فارس. علما و دانایان هر

دو مملکت در پرتو روایت مذهبی خویش از قبل می دانستند که بلاخره روزی اسلام منتشر

خواهد شد و مسلمانان بر ممالک آنان دست خواهند یافت. به همین دلیل آگاهان به

این امر دوست نداشتند با مسلمانان مقابله کنند.پس از اینکه مداین به دست

مسلمانان فتح شد،یزدگرد با سرداران جنگی و سپه سالاران خویش به مشاوره پرداخت.

و به این نتیجه رسیدند که سیاه سوار را به محافظت شوش بگمارند. در میان لشکریان

سیاه سوار سرداران زبده ی فارس و کاملا مجهز به ساز و برگ جنگی حظور داشتند.

که این امر مسلمانان را به اندیشه فرو برد.

فرمانده ی سپاه فارس«سیاه سوار»،افسران تحت فرمانش را جمع کرده و گفت:

«همه ی مان از قدیم الایام شنیده ایم که مسلمانان بر مملکت ما غالب خواهند آمد

و قصرهای شاهان مان را اصطبل اسبهای خود خواهند ساخت. اکنون

در باره ی بهبودی وضع آینده تان بیندیشید.»همه گفتند:«جملگی تابع نظر تو هستیم.»

او گفت پس رای من بر اینست که همه باید مذهب اسلام را قبول کنیم و مانند آنان مسلمان شویم.

همه با او توافق کرده و سرداری از میان خویش را با ده افسر برای گفتگو با «حضرت ابو موسی

اشعری(رض)»،فرمانده اردوگاه مسلمانان، پیش وی فرستادند. در پیغام سیاه سوار به

سپاه اسلام شرایطی مطرح شده بود از جمله : ا-در میان شما خواهیم آمد و با قوم عجم

مقابله می کنیم،اما با عربها نمی جنگیم 2-چنانچه از عربها کسی با ما جنگید، دفاع

از ما بر عهده شماست. 3-سهم ما از بیت المال همانند سهم سرداران و اشراف عرب باشد.

4-عهد نامه ی فی ما بین باید به تایید خلیفه مسلمین برسد.

همه ی این شرایط توسط دارالخلافه پذیرفته شدند. و به دنبال آن سیا سوار بلوچ با خیل

عظیم لشکریان و سردارانش به دین مبین اسلام مشرف شدند.پس از مسلمان شدن آنها

در سپاه اسلام خوش درخشیدند و در نتیجه راد مردیها و مجاهدتهای آنها بسیاری از

شهرهای ایرن فتح و هزاران تن از اهل فارس نیز مسلمان شدند.

مورخان مسلمان کارهای سیاه سوار را به دیده احترام می نگرند.

و رشادتهای وی را می ستایند.

منبع: کتاب بلوچ و بلوچستان